فروزان و "گنج قارون" را ممکن است خیلی ها نماد ابتذال در سینمای ایران در آن دوران بدانند ولی من هر دو را دوست دارم؛ صمیمیت شان و روایت شان از ایرانِ روزهایی که ندیدهایم
فروزان عزیز، سپاس از تو برای لحظات شیرینی که با بازی های دلنشینات برای ما پدید آوردی... حتما می دانی که در روزهای مصیبت بارِ جنگ و سالهای پس از آن که نه ماهواره ای بود و نه اینترنت، فیلم های تو بین خانواده ها دست به دست می شد و اندکی شادی به خانه ها می بُرد
سپاس از تو. روحت در آرامش